“Heb je het gezien? De shoot-out serie van de Nederlandse hockeymannen tegen Duitsland? Wat was Pirmin goed hé?”. Dit bericht kreeg ik gisteravond rond half negen binnen op Whatsapp. En ja, ik heb echt genoten van Pirmin Blaak in het doel bij Nederland. Wat een uitstraling, wat een winnaar. Hij heeft op zijn 36e eigenhandig nog even een gouden Olympische medaille binnengehaald voor Nederland. Het interview met Pirmin Blaak (NOS) is erg gaaf om nog eens terug te kijken.
Er zijn drie zaken die hem hebben geholpen om deze shoot-outs winnend af te sluiten: visualiseren, een briefje en een interview. Blaak is op de ochtend van de dag van de wedstrijd met zijn keeperstrainer vier uur lang bezig geweest met het visualiseren van de Duitse shoot-outs. Bij de eerste Duitse shoot-out merkte hij dat de Duitse shoot-outs in zijn hoofd zaten en hij precies wist hoe hij ze moest keren. Daarnaast had Blaak een briefje geschreven voor zichzelf met wat hij juist niet moest doen. En het interview in de krant met de Duitse keeper waarin deze de Nederlanders als bangeriken afschilderde, gaf Blaak het laatste zetje om messcherp te zijn tussen de palen. Het resultaat: vier gestopte shoot-outs en een gouden medaille! Een grootse prestatie door Pirmin Blaak en het Nederlandse mannenhockeyteam. Voor het eerst sinds 2000 is de Olympische gouden medaille weer voor Nederland.
Voor de wedstrijd van de hockeymannen speelden onze waterpolovrouwen de halve finale tegen Spanje. Het werd een bijzondere wedstrijd met een bijzonder verloop. Na het eerste kwart stond Nederland op een schier onoverbrugbare achterstand van 1-6. In dat kwart werd zelfs keeper Laura Aarts naar de kant gehaald en vervangen door Sarah Buis. In het tweede kwart, met Aarts weer tussen de palen, scoorden beide teams vier keer. In het derde kwart werd de stand gelijk getrokken door Nederland: ze scoorden zes keer, de Spaansen maakten er maar een. Na het vierde kwart stond er uiteindelijk een gelijkspel op het scorebord: 14-14. Ook daar moesten strafworpen dus de beslissing brengen.
Deze strafworpenserie was van hoog niveau. Dat wil zeggen dat de speelsters, zowel de Nederlandse als de Spaanse, de bal snoeihard in het doel deponeerden zonder dat de keepers kans hadden om de strafworpen te keren. Tot de laatste strafworp van Nederland. Brigitte Sleeking plaatste de bal in de rechterhoek van de keeper, deze dook naar de goede hoek en keerde de strafworp. Laura Aarts kon de laatste strafworp van Spanje niet keren en Nederland werd daarmee veroordeeld tot de wedstrijd om het brons.
Het interview met Laura Aarts (NOS) na deze halve finale was groots. Ze toonde begrip voor de tactische keuze van de bondscoach om haar te wisselen in het eerste kwart. Niet dat ze het leuk vond, maar ze begreep het wel. Ze gaf Sarah Buis nog een groot compliment en gaf toe dat ze bij de strafworpen kansloos was op alle pogingen van de Spaanse ploeg. Ze sloot het interview af met een duidelijke boodschap voor de ploeg van de Verenigde Staten (de tegenstander in de wedstrijd om het brons): “Die bronzen medaille is voor ons!”. Als je zo snel kunt schakelen na een bizar verlopen en heel erg nipt verlies op het hoogst mogelijke podium, dan ben je een hele, hele grote.
